പ്രതികാരത്തില്‍ നിന്നകന്നു നില്‍ക്കാം

 

 

ക്ഷമിക്കാനും പൊറുക്കാനും സഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കാനുമുള്ള ശക്തി അനേകം വ്യക്തികളില്‍ നിന്നും കുടുബങ്ങളില്‍ നിന്നും ചോര്‍ന്നുപോയിട്ടുണ്ട്. ഈ പവിത്രമായ ശക്തി സമൂഹങ്ങളില്‍ നിന്നും രാഷ്ട്രങ്ങളില്‍ നിന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയിട്ടുണ്ട്. ആ ദിവ്യമായ ശക്തി വീണ്ടെടുക്കാതെ ലോകത്തൊരിടത്തും സമാധാനമുണ്ടാവുകയില്ല.

പ്രതികാരം ചെയ്യാനുള്ള മോഹം അനേകമാളുകള്‍ തങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളില്‍ രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ചുവച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ? മറ്റു ചിലരാകട്ടെ പരസ്യമായി അതു പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ മടി കാണിക്കാത്തവരുമാണ്. അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളുടെ ഉള്ളറകളില്‍ ഭീരുത്വമാണ് നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നത്.അക്കാര്യം മറച്ചുപിടിക്കാനാണ് അവര്‍ പ്രതികാരത്തിന്‍റെ മേലങ്കിയെടുത്തു അണിയുന്നത്.

കര്‍ത്താവായ യേശുനാഥന്‍ കുരിശില്‍ മൂന്നാണികളില്‍ തൂങ്ങികിടന്നുകൊണ്ട് ക്ഷമിക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്‍റെ ശക്തിയും മഹത്വവും നമുക്കു വെളിപ്പെടുത്തിത്തന്നു.അന്നുവരെ ആരും പ്രകടിപ്പിക്കാത്ത അതുല്യമായ സ്നേഹത്തിന്‍റെ ശക്തിപ്രകടനമായിരുന്നു അത്. പ്രതികാരം ശക്തിയുടെയും അഭിമാനത്തിന്‍റേയും പ്രകടനമായി പ്രഘോഷിച്ചിരുന്ന ലോകത്തിന്‍റെ മുമ്പില്‍ ക്ഷമിക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്‍റെ യഥാര്‍ത്ഥശക്തി ഈശോ വ്യക്തമാക്കി കൊടുത്തു. തന്‍റെ ഘാതകരെ പിതാവായ ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് അപേക്ഷിച്ചു, പിതാവേ, അവരോട് ക്ഷമിക്കേണമേ, അവര്‍ ചെയ്യുന്നതെന്തെന്ന് അവര്‍ അറിയുന്നില്ല(ലൂക്കാ.23:34). കര്‍ത്താവ് മറ്റുള്ളവര്‍ക്കുവേണ്ടി നല്‍കിയ കല്പനകള്‍ സ്വന്തം ജീവിതത്തില്‍ പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കികൊണ്ട് മഹത്തായ മാതൃക നമുക്കു സമ്മാനിച്ചു. ശത്രുക്കളെ സ്നേഹിക്കുവിന്‍ , നിങ്ങളെ പീഡിപ്പിക്കുന്നവര്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവിന്‍ (മത്താ.5:44). കര്‍ത്താവ് തന്നെ പീഡിപ്പിച്ചവരോട് ക്ഷമിച്ചു , അവരെ സ്നേഹിച്ചു, അവര്‍ക്കുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.

ജീവിതപങ്കാളിയോടും, സഹോദരങ്ങളോടും, സഹപ്രവര്‍ത്തകരോടും പ്രതികാരം ചെയ്യാന്‍ അവസരം കാത്തിരിക്കുകയാണ് മനുഷ്യര്‍. പ്രതികാരം നമ്മുടെ ദൗര്‍ബല്യത്തിന്‍റേയും ബലഹീനതയുടേയും വ്യക്തമായ ലക്ഷണങ്ങളാണെന്ന് നമ്മില്‍ പലരും മനസ്സിലാക്കിയിട്ടില്ല. ആത്മീയമായി നാം ശക്തരാകണം. ബലഹീനത നമ്മെ തിന്മയിലേക്കു നയിക്കും. തിന്മ പ്രവര്‍ത്തിക്കുമ്പോള്‍ ലഭിക്കുന്ന സുഖം പൈശാചികമായൊരു സുഖമാണെന്ന് ഭൂരിപക്ഷം പേരും തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടില്ല. പാപം ചെയ്യുമ്പോള്‍ നമ്മോടൊത്തു സന്തോഷിക്കുന്നത് സാത്താനാണ്. അങ്ങനെ സാത്താന്‍ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തില്‍ സ്ഥാനം നേടിയെടുക്കുന്നു.പാപങ്ങളും തിന്മകളും ചെയ്തുകൂട്ടുമ്പോള്‍ സാത്താന്‍ നമ്മുടെ മേല്‍ പിടിമുറുക്കുന്നു. ക്രമേണ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണനിയന്ത്രണം അവന്‍ കൈവശപ്പെടുത്തുന്നു. ഹൃദയത്തില്‍ പ്രതികാരചിന്തകള്‍ക്കു ഇടം ലഭിക്കുന്നത് സ്നേഹത്തിന്‍റെ ഒരു കണികപോലും നമ്മില്‍ അവശേഷിച്ചിട്ടില്ല എന്നതുകൊണ്ടാണ്. വെറുപ്പും, വിദ്വേഷവും, ശത്രുതയും നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നിടത്തു പ്രതികാരം മാത്രമേ വളരുകയുള്ളു.

പ്രതികാരചിന്തകള്‍ കത്തിപ്പടരുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ മുറിവുകളും വൃണങ്ങളും കഠിനമായ അസ്വസ്ഥതകളും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടും. നാം മറ്റുള്ളവരോട് ക്ഷമിക്കുമ്പോള്‍ ദൈവം പ്രതികാരാഗ്നിയെ കെടുത്തുകയും നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ സമാധാനത്തിന്‍റെ ശീതളഛായ വിരിക്കുകയും ചെയ്യും.

മനുഷ്യന് ആത്മാര്‍ത്ഥമായി പൂര്‍ണ്ണമനസ്സോടെ ക്ഷമിക്കുവാനും പൊറുക്കുവാനും കഴിയുമോ? തീര്‍ച്ചയായും മനുഷ്യന് അത് സാദ്ധ്യമാണെന്ന് വി.സ്തേഫാനോസ് സ്വന്തം ജീവിതം കൊണ്ട് തെളിയിച്ചു. അദ്ദേഹം വെറുമൊരു പച്ചയായ മനുഷ്യനായിരുന്നു. കല്ലേറ് ഏറ്റ് വധിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, ദുസ്സഹമായ മരണവേദന അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, അദ്ദേഹം തന്‍റെ ഘാതകരോട് ആത്മാര്‍ത്ഥമായി ക്ഷമിച്ചു. ആ ഘാതകര്‍ക്കു വേണ്ടി ഉള്ളുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. കര്‍ത്താവായ യേശുവേ, എന്‍റെ ആത്മാവിനെ കൈക്കൊള്ളേണമേ. അവന്‍ മുട്ടുകുത്തി വലിയ സ്വരത്തില്‍ അപേക്ഷിച്ചു. കര്‍ത്താവേ ഈ പാപം അവരുടെ മേല്‍ ആരോപിക്കരുതേ. ഇതുപറഞ്ഞ് അവന്‍ മരണനിദ്ര പ്രാപിച്ചു(അപ്പ.പ്രവ.7:60).

കര്‍ത്താവിന്‍റെ കല്പനകള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായി അനുസരിക്കാനും അവിടുത്തെ പ്രബോധനങ്ങള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായി ഉള്‍ക്കൊള്ളാനും വി.സ്തേഫാനോസിന് സാധിച്ചു. കേവലം സാധാരണ മനുഷ്യനായ അദ്ദേഹത്തിനു ക്ഷമിക്കാനും പൊറുക്കാനും സാദ്ധ്യമായെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഈ കാലഘട്ടത്തിലും നമുക്കും അതു സാദ്ധ്യമാണ്. പ്രതികാരചിന്തകള്‍ ജീവിതത്തെ പരാജയത്തിലേക്കും, ക്ഷമിക്കുന്ന സ്നേഹം വിജയത്തിലേക്കും നയിക്കുന്നു.

മലിന മനസ്സിലെ മധുമഴ

 

മലിനമാണ് മനുഷ്യമനസ്സ്. ചങ്ങലയ്ക്കിടാത്ത ചിന്തകളും ചന്തമില്ലാത്ത ചെയ്തികളും അതിന്‍റെ മോടിയ്ക്ക് മങ്ങലേല്‍പ്പിക്കുന്നു. വിശുദ്ധിക്ക് വിഘാതമാകുന്നു. മദ, മോഹ, മാത്സര്യങ്ങളുടെ മാലിന്യശ്രേണികള്‍ മനസ്സിന്‍റെ മാന്യതയുടെ മേലങ്കിയില്‍ മായ്ക്കാനാവാത്ത കറകള്‍ക്ക് കാരണമാകുന്നു. ആ അഴുക്കുകളെ ആകെയകറ്റി അന്തരാത്മാവിന് അതുല്യമായ അഴകും അമൂല്യമായ വിശുദ്ധിയും കനിഞ്ഞരുളുവാന്‍ കഴിവുള്ളവന്‍ ഒരുവന്‍ മാത്രം, ദൈവം. അവനാണ് മഴപോലെ, മണ്ണിനെ നനയ്ക്കുന്ന വസന്തവൃഷ്ടിപോലെ,  മന്ദമായ് എന്‍റെയുള്ളില്‍ പെയ്തിറങ്ങുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പുനല്‍കുന്നത്.(ഹോസിയാ 6 : 4)
അവന്‍റെ വറ്റാത്ത ഈ വാഗ്ദാനത്തിലാണ് ഉപാധികളില്ലാതെ ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കേണ്ടത്. തന്‍റെ മധുരിതമായ തിരുമൊഴികളാകുന്ന മധുകണങ്ങള്‍ വെള്ളിനൂല്‍പോലെ പൊഴിച്ചുകൊണ്ട് എന്‍റെ ആത്മനാഥന്‍ അമാന്തിക്കാതെ അണയുമെന്നുള്ള വിശ്വാസം(എസെക്കിയേല്‍ 34:26) എന്‍റെ വീഴ്ചകളിലും വ്യര്‍ത്ഥജീവിതചര്യകളിലും എനിക്ക് ശക്തിയും ശാന്തതയും നല്‍കുന്നത് ഈ പ്രത്യാശയാണ്. അവന്‍റെ അനുഗ്രഹത്തേന്‍തുള്ളികളുടെ തോരാമാരിയില്‍ എന്നിലെ അശുദ്ധിയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളെ  അവന്‍ കഴുകിയകറ്റും. (ഏശയ്യ 4 : 4). ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളിലുറങ്ങുന്ന ഉണ്‍മയുടെ വെണ്‍മയെ  മൂടിക്കിടക്കുന്ന മലിനതയുടെ മേല്‍ മണ്ണൊലിപ്പില്‍ എന്‍റെ ഹൃദയമാനസങ്ങള്‍ ഹിമതുല്യം  നിര്‍മ്മലമായിത്തീരും. എന്നിലെ പാപ പ്രവണതകളുടെ പങ്കിലഗര്‍ത്തങ്ങള്‍ അവന്‍റെ തുഷാര വര്‍ഷത്തില്‍ (മിക്കാ 5 : 7) മൂടപ്പെട്ടുപോകും. ആ കുളിര്‍മഴയില്‍ ഞാന്‍  നിര്‍മ്മലനാക്കപ്പെടും(എസെക്കി( 37:23) അശുദ്ധിയുടെ അഗാധതയില്‍നിന്നും കരം പിടിച്ചുകയറ്റി അവന്‍ എന്നെ ശുദ്ധീകരിക്കും. അവന്‍റെ മനോജ്ഞമായ മുഖദര്‍ശനത്തിനുവേണ്ടിയാണ് ഞാന്‍ മതിമറന്ന് മോഹിച്ച് ദാഹിച്ചു കാത്തിരിക്കേണ്ടത്. മഹിയിലിനി അവശേഷിക്കുന്ന ആയുസ്സിന്‍റെ  അരനാഴിക മുഴുവനും എന്‍റെ ജീവിതപാതയില്‍ മലരുകള്‍ വിതറി, കൈക്കുമ്പിളില്‍ കെടാത്ത പ്രത്യാശയുടെ മണിദീപമേന്തി, അവന്‍റെ കാലൊച്ചയാണ് ഞാന്‍ കാതോര്‍ക്കുന്നത്. അതിനുവേണ്ടിയാണ് ഞാന്‍ നിരന്തരം  കേണു പ്രാര്‍ത്ഥിക്കേണ്ടതും. സന്ദിഗ്ധ മനസ്ക്കനായ എന്‍റെ ഹൃദയനിലത്തില്‍ പുതുമഴയായി അവന്‍ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ അവിടെ നന്മയുടെ നാമ്പുകള്‍ മുളച്ചുപൊങ്ങും. എന്‍റെ മാനസം മൂടുന്ന മലിനത മുഴുവന്‍ മാറ്റി , മരുവിന്‍റെ മാറില്‍ പൊടുന്നനെ പൊട്ടിവിടരുന്ന  ശീതളനിര്‍ഝരിയായി, എന്നിലവന്‍ നിരന്തരം നിറയുമ്പോള്‍ പിന്നെ പുതുജീവന്‍റെ പച്ചപ്പായി!  ആനന്ദത്തിന്‍റെ കേളികൊട്ടായി! ആശ്വാസത്തിന്‍റെ നിശ്വാസങ്ങളായി! പരിശുദ്ധിയുടെ പരിമളമായി! എന്നിലവശേഷിക്കുന്ന ദുഷ്ടതയുടെ വേരുകളെ പിഴുതെറിഞ്ഞ് (ജെറമിയ 4 : 14), എന്നെ വെടിപ്പാക്കി,(ഏശയ്യ 1 : 16) എന്‍റെ  അകൃത്യങ്ങളെ  അശേഷം കഴുകിക്കളയുവാന്‍ മധുമഴയായി ദൈവമേ, അങ്ങ് എന്നിലെന്നും പൊഴിയണമേ.  

സന്തോഷവാര്‍ത്ത

 

ഇതാ, കര്‍ത്താവിന്‍റെ പേടകം പുതിയൊരു കാളവണ്ടിയില്‍ വരുന്നു. ആ സാന്നിധ്യത്തില്‍ ദാവീദ് പരിസരം മറക്കുകയാണ്-ആത്മവിസ്മൃതിയിലാണ്ട് ഉന്മത്തനെപ്പോലെ.
താന്‍ ഇസ്രായേലിന്‍റെ രാജാവാണ്, വേണ്ടത്ര വസ്ത്രങ്ങള്‍ പോലും ധരിച്ചിട്ടില്ല; കുറെയേറേ സ്ത്രീകളും പെണ്‍കുട്ടികളും തന്‍റെ ചുറ്റുമുണ്ട്. പക്ഷേ, തന്നെത്തന്നെ മറന്ന് ആനന്ദലഹരിയിലായ രാജാവ് സര്‍വ്വശക്തിയോടും കൂടി പേടകത്തിനു മുമ്പില്‍ പിള്ളേരെപ്പോലെ തുള്ളിച്ചാടി നൃത്തം ചെയ്തു, ഏതാണ്ട് ആഭാസനെപ്പോലെ (2 സാമുവേല്‍ 6:4-20).
എന്താണു കാരണം? കര്‍ത്താവിന്‍റെ വചനം, തിരുവചനം വരുന്നു. ആ ദിവ്യദര്‍ശനത്തില്‍ ഉള്ളിലൊതുക്കാന്‍ പറ്റാത്ത സന്തോഷം മൂലം ദാവീദ് സര്‍വ്വതും മറക്കുകയാണ്-അവനല്ലതായി മാറുകയാണ്.
ഏതാണ്ട് ഇതുപോലൊരു രംഗമാണ് 1223 ഡിസംബര്‍ 25 ലുണ്ടായത്-ഗ്രേച്ചിയോ ഗ്രാമത്തിലെ ജോണ്‍ വെലീത്തായുടെ തൊഴുത്തില്‍. യേശു ജനിച്ചതുപോലൊരു തൊഴുത്ത്. കാളകള്‍, കഴുതകള്‍ ! അവിടെ പുല്‍ത്തൊട്ടിയില്‍ ആദിയിലെന്നപോലെ ഉണ്ണീശോയുടെ രൂപം! ചുറ്റും ജനക്കൂട്ടം… ഫ്രാന്‍സീസ് എല്ലാം മറന്നുപോയി… തന്നെത്തന്നെയും, മറന്ന് അവന്‍ ആനന്ദ നൃത്തം ചെയ്തു-ദാവീദിനെപ്പോലെ.
ദാവീദിന്‍റെ മുമ്പിലെത്തിയതു കര്‍ത്താവിന്‍റെ എഴുതപ്പെട്ട വചനമായിരുന്നെങ്കില്‍, ഫ്രാന്‍സീസിന്‍റെ മുമ്പില്‍ ജീവനുള്ള ദൈവവചനത്തിന്‍റെ തിരുസാന്നിദ്ധ്യമായിരുന്നു. രണ്ടിടത്തും നിറവ്, ആനന്ദലഹരി.
വാസ്തവത്തില്‍ അതായിരുന്നു ആദ്യത്തെ ക്രിസ്മസ്. സമ്പൂര്‍ണ്ണ സന്തോഷത്തിന്‍റെ, സമൃദ്ധമായ ദൈവാനുഭവത്തിന്‍റെ ദിവസം. അതാണ് മാലാഖമാര്‍ ആകാശങ്ങളില്‍ അലയടിക്കുമാറു പാടിയത്; “ഇതാ സകല ജനത്തിനുമുള്ള മഹാ സന്തോഷത്തിന്‍റെ സദ്വാര്‍ത്ത”(ലൂക്കാ:2:10). അതു കേട്ട ആട്ടിടയര്‍ അതിവേഗം ബെത്ലഹേമിലേക്കു നീങ്ങി-ആ വലിയ സന്തോഷത്തില്‍ പങ്കു ചേരുവാന്‍. തണുപ്പോ ഉറക്കമിളപ്പോ അവരെ അലട്ടിയില്ല. ആ അദ്ഭുത ശിശുവിനെ നിര്‍ന്നിമേഷരായി നോക്കിനിന്നു കണ്ട്, തികഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ അവര്‍ തിരിച്ചു പോന്നു. മാത്രമല്ല ആ വലിയ സന്തോഷവാര്‍ത്ത തങ്ങള്‍കണ്ടുമുട്ടിയവരോടെല്ലാം അവര്‍ പങ്കു വച്ചു.
എന്തായിരുന്നു ആ സദ്വാര്‍ത്ത? ‘ആദത്തിന്‍റെ അപരാധത്തെ അനുഗ്രഹമാക്കി’പ്പകര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് ഒരു രക്ഷകന്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നു! പാപം മൂലം ഒരിക്കല്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ദൈവത്തെ മനുഷ്യനു തിരിച്ചുകിട്ടിയിരിക്കുന്നു. ആദത്തിന്‍റെ തെറ്റു മൂലം മങ്ങിപ്പോയ പ്രകാശം-മുങ്ങിപ്പോയ സന്തോഷം ഇതാ വീണ്ടും ഉദിച്ചുയര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. അതിന്‍റെ അനുസ്മരണ ഉണര്‍ന്നപ്പോഴാണ് ഫ്രാന്‍സീസ് എല്ലാം മറന്ന് ആനന്ദനൃത്തം  ചെയ്തത്-ഫിലിസ്ത്യരും മറ്റും തട്ടിയെടുത്തതുമൂലം നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ പേടക (1 സാമുവല്‍.5) ത്തിന്‍റെ പുനര്‍ദര്‍ശനത്തില്‍ മതിമറന്നു സന്തോഷിച്ച ദാവീദിനെപ്പോലെ.
എന്തിലാ ണ്   ്ഈ അവാച്യമായ നിറവും നിര്‍വൃതിയും? അതു യേശു പഠിപ്പിച്ചതുപോലെ  സമ്പാദ്യങ്ങളുടെ സമൃദ്ധിയിലല്ലാ(ലൂക്കാ.12:15). എത്ര കിട്ടിയാലും തൃപ്തി വരാത്തവന്‍ ഒരിക്കലും സന്തുഷ്ടനല്ല. അരൂപിയില്‍ ദരിദ്രര്‍ എന്ന തിരുവചനത്തിന് ഒത്തിരിയേറെ ആഴങ്ങളുണ്ട്. എത്ര വലിയ ദരിദ്രരാണെങ്കിലും, അരൂപിയില്‍ ദരിദ്രനല്ലെങ്കില്‍ അവന്‍ ദരിദ്രനേയല്ല, സന്തുഷ്ടനുമല്ല. അതുപോലെതന്നെ സമ്പന്നനും. അരൂപിയില്‍ ദാരിദ്ര്യമുണ്ടെങ്കിലേ യഥാര്‍ത്ഥസന്തോഷവും സൗഭാഗ്യവും അനുഭവിക്കാനാവൂ.
ഒരു മനുഷ്യനു ലഭിക്കാവുന്നതെല്ലാം കൈക്കലാക്കിയാലും, ലോകം മുഴുവന്‍ നേടിയാലും (മത്താ: 16: 26), മന:സമാധാനമില്ലെങ്കില്‍ ഒന്നും നേടിയതുപോലെ തോന്നുകയില്ല. ലോകത്തിനു പ്രദാനം ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്ത(യോഹ: 14:27)യേശുവിനു മാത്രം നല്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒന്നാണ് സമാധാനവും അതോടു ചേര്‍ന്നു പോകുന്ന സന്തോഷവും. അതാണ് മാലാഖമാര്‍ പറഞ്ഞതും പാടിയതുമൊക്കെ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു വായിക്കുമ്പോള്‍ (ലൂക്കാ 2:11-14) നമുക്കു കിട്ടുക.
അന്നുണ്ടായിരുന്ന സമ്പന്നര്‍ക്കും പ്രമാണികള്‍ക്കുമല്ല പാവപ്പെട്ട ആട്ടിടയര്‍ക്കാണ് ആ ഭാഗ്യം സിദ്ധിച്ചത്-നിരക്ഷരകുക്ഷികളായ, ഗ്രാമീണശാലീനതയുടെ നിറകുടങ്ങളായ ആട്ടിടയര്‍ക്ക്.
ഭൗമികസമൃദ്ധിയിലല്ല യഥാര്‍ത്ഥ സന്തോഷം എന്നു ദാവീദും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. ഉറിയായുടെ ഭാര്യയെക്കൂടി കിട്ടിയാല്‍ (2.സാമുവല്‍ 11) സന്തുഷ്ടനായെന്നു കരുതിയവന്‍ പൂര്‍വ്വോപരി അസ്വസ്ഥനാവുകയായിരുന്നു (2സാമു. 11:27-12:12).
കര്‍ത്താവ് ചൊരിഞ്ഞ് ഒഴുക്കിയെങ്കില്‍ മാത്രമേ നമ്മുടെ ഹൃദയം നിറയുകയുള്ളൂ. അതാണ് പിന്നീട് അവന്‍ ഇങ്ങനെ പാടിയത്.”ധാന്യത്തിന്‍റെയും വീഞ്ഞിന്‍റെയും സമൃദ്ധിയില്‍ ഉണ്ടാകുന്നതിലേറെ ആനന്ദം അവിടുന്ന് എന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ നിക്ഷേപിച്ചു (സങ്കി. 4-7 ).
ക്രിസ്മസ് ദിവസം പടിഞ്ഞാറന്‍ നാടുകളില്‍ എല്ലാവരും ഇത്തിരി തിന്നുകുടിച്ചു സന്തോഷിക്കാറുണ്ട്. ധൂര്‍ത്തപുത്രന്‍റെ പുന:സമാഗമത്തില്‍ ദാസന്മാരും ദാസികളുമൊപ്പം പിതാവും അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലേ(ലൂക്കാ: 15:23)?
പക്ഷേ, ദാവീദുപാടിയതുപോലെ ക്രിസ്മസ് ദിവസം വീഞ്ഞുകൂടാതെതന്നെ അതിലും കൂടുതല്‍ സന്തോഷം കണ്ടെത്തിയ വ്യക്തിയാണ് ഫ്രാന്‍സീസ്. അതാണ് ക്രിസ്മസിന്‍റെ നിറവില്‍ എല്ലാം മറന്ന് അവന്‍ ആനന്ദനൃത്തം ചെയ്തത്. ഇതാ, ഒന്നുമില്ലാത്തവന്‍റെ – യേശുവിനെപ്രതി എല്ലാം- തന്നെത്തന്നെയും, നഷ്ടപ്പെടുത്തിയവന്‍റെ സന്തോഷം കണ്ടോ?
അത്തരക്കാരാണ്,  തന്നെത്തന്നെയും നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നവരാണ്, അതു പ്രാപിക്കുക എന്നത്രേ ഫുള്‍ട്ടന്‍ ഷീനും കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാനുള്ളത്:(He who loses himself finds himself and finds his happiness)
അതാണ് ദാവീദ് വിഭാവനം ചെയ്ത യഥാര്‍ത്ഥ സന്തോഷം(സങ്കീ: 4:7), വി.ഫ്രാന്‍സീസ് പ്രാപിച്ച സന്തോഷം, പുല്‍ത്തൊട്ടിയിലെ ഉണ്ണി പ്രദാനം ചെയ്യുന്ന സന്തോഷം. അതു ലഭ്യമാക്കാനായിരിക്കട്ടെ ഇന്നത്തെ നമ്മുടെ തീവ്രശ്രമവും.